ကြိုးစားကြည့်ရအောင်
တစ္ခါတုန္းကအိမ္တစ္အိမ္မွာေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္တံုး႐ွိတယ္ အက်ယ္အားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ငါးေပပတ္လည္။အျမင့္ကေတာ့ ႏွစ္လက္မ၊သံုးလက္မေပါ့။ ျခံကိုလာတဲ့သူအားလံုးေက်ာက္တံုးႀကီးကို
ခလုတ္တိုက္ၾကတယ္။
သားက
“အေဖေရ အဲဒီ ေက်ာက္တံုးႀကီးကို ဖယ္လိုက္ရေအာင္လား ”
အေဖျဖစ္သူက...
“ေက်ာက္တံုးႀကီးကိုလား အဖိုးေခတ္ကတည္းက ဒီမွာထားထားတာ။ အဲေလာက္ႀကီးတာဘယ္အခ်ိန္ထိ တူးေနရဦးမလဲ။ လမ္းေလွ်ာက္တာ ဂ႐ုစိုက္လိုက္ရင္ၿပီးေရာမဟုတ္လား ”
ဒီလိုနဲ႔ သားက အေဖျဖစ္ခ်ိန္ေရာက္သြားတယ္။
ေက်ာက္တံုးႀကီးကေတာ့ ေနရာေဟာင္းမွာပဲ။ ေခၽြးမက ၾကည့္လို႔မရတာနဲ႔
“အေဖေက်ာက္တံုးႀကီးကို လူေခၚၿပီးဖယ္လိုက္ရေအာင္လား”
ေယာကၡမျဖစ္သူက
“ဖယ္လို႔ရရင္ အခုထိ႐ွိေနအုန္းမလား”
ေခၽြးမက မေက်နပ္ေသာ္လည္း ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနလိုက္သည္။ သူလဲေနတာလဲအႀကိမ္ႀကိမ္႐ွိၿပီ မဟုတ္လား။ တစ္မနက္မွာ ေရတစ္ဗံုးနဲ႔ ေပါက္တူးကိုျခံထဲယူသြားၿပီး ေရကို ေက်ာက္တံုးႀကီးရဲ့ ပတ္ပတ္လည္မွာေလာင္းလိုက္တယ္။ အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ေပါက္တူးနဲ႔ ေျမကိုဆြလိုက္တယ္။
တူးထုတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ေနကုန္မယ္ထင္ေပမဲ့ ထင္ထားသေလာက္ မႀကီးဘူး
အေပၚယံ နဲ႔ လူကိုလွည့္စားေနတာ။ ဒါနဲ႔ ေခၽြးမ ေက်ာက္တံုးႀကီးကိုေအာင္ျမင္စြာ ဖယ္႐ွားႏုိင္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ လုပ္မၾကည့္ဘူးပဲနဲ႔ မရဘူး၊ မရႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ စကားနဲ႔တင္ လမ္းဆံုးေနတတ္ၾကတာပါ။ ကဲ ဒီေန႔ကစလို႔ ျငင္းဆန္တဲ့စကားလံုးေတြကို မသံုးဘဲ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကရေအာင္လား...။
ေလးစားစြာျဖင့္
ထူးေအာင္၀င့္
https:htooaungwint.weebly.com
မူရင္းေရးသားသူအား Credit:
Comments
Post a Comment